O Τασος μας γραφει απο την αθηνα της αδολης αγαπης
Εδώ και ένα χρόνο, όπως όλοι μας, βιώνω μια νέα πραγματικότητα, μια νέα ζωή, πιο "σφιχτή" και πιο μετρημένη.
Μιά ζωή όπου τα χρήματα που έχω είναι λιγοστά και πρέπει να τα κάνω να "μετράνε"...
Καθότι 40αρης πλέον, πρόλαβα να ζήσω τα ζόρικα χρονια του 70, και λόγω της "μετρημένης" οικογένειάς μου είχα μάθει, απο μικρός, να κάνω τα "κουμάντα" μου. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια, είχα κακομάθει, όπως όλοι μας. Τώρα πια, δεν έχω την "άνεση" που είχα πριν 2 χρονια... Τα "ευρά" πλέον, είναι λίγα και δεν αρκούν για πολλά απο τα πράγματα που είχα, δύο χρόνια πριν. Έτσι, έπρεπε να μπουν κάποιες προτεραιότητες, δύσκολες στην αρχή, απλούστερες αργότερα.
Είμαι παντρεμένος 12 χρόνια με τη σύζυγο μου, με την οποία είμαστε μαζί, συνολικά 21. Έχω έναν απίθανο γιό 7 ετών και είμαι Παναθηναϊκός από τα πέντε μου, αν και τόσο ο πατέρας μου, όσο και ο παππούς μου ήταν Ολυμπιακοί! Ο γιος μου φυσικά, είναι και αυτός Παναθηναϊκος, παρά τις "δόλιες" προσπάθειες της πεθεράς μου (πάσχει απο "βαριά εγκεφαλική βλάβη", καθώς είναι η μόνη γυναίκα που εν έτει 2011, ανανέωσε για 2 χρόνια, πληρώνοντας 24€, την κάρτα μέλους του ΠΑΣΟΚ!).
Με 100€ χαρτζηλίκι το μήνα, έπρεπε να κάνω βαριές περικοπές: Πάνε τα ποτά με τους φίλους, πάνε τα τσιπουράδικα, τα δωράκια στη σύζυγο, οι εφημερίδες, το κολυμβητήριο...
Και όλα αυτά για έναν και μοναδικό λόγο: Ο ΜΙΚΡΟΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΦΟΡΑΕΙ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΤΟΥ ΤΟ ΤΡΙΦΥΛΛΙ!
Έτσι, από τα 100€, τα 70 πάνε στην Πανάθα, ώστε να μπορεί να κάνει προπόνηση, τόσο στην ξιφασκία όσο και στην τοξοβολία. Θα μπορούσα, με 50€ το χρόνο να τον στείλω στα Βριλήσσια για τοξοβολία και με 15€ το μήνα να κάνει ξιφασκία στο Χολαργό...
Εκεί όμως, ΔΕΝ θα φορούσε το τριφύλλι στην καρδιά, εκεί δεν θα τον έπαιρνα κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή, παρεούλα στο Μετρό και να πηγαίνουμε μαζί στη θύρα 2 του "Ιερού Ναού" της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, ώστε εκείνος να προπονείται αλλά και εγώ να αναπνέω τον μαγικό αέρα του "Απόστολος Νικολαϊδης".
Φυσικά, απο το "λίπος" μου, πήρα τόσο το εισιτήριο διαρκείας στη μπάλα, όσο και στο Μπάσκετ!
Στο Μπάσκετ, ήταν ένα χρέος ιερό απέναντι στον εξάστερο Παναθηναικό αλλά και στον "θεό", Ζέλικο Ομπράντοβιτς! Στη μπάλα, αν και πικραμένος, ένοιωθα οτι ΕΠΡΕΠΕ στα δύσκολα να είμαι εκεί, σαν ένας άλλος... Λεωνίδας. Ακόμα κι αν όλα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο, εγώ θα ήμουν εκεί, με το μαύρο κασκόλ, τη μαύρη φανέλα και τα μαύρα γάντια, να φωνάζω μόνος, αιώνια πιστός, που λέει και το τραγούδι...
Ενώ τα χρήματα τελείωναν, ΕΠΡΕΠΕ να πάρω και το διαρκείας του Πόλο αλλά και των γυναικών. Στο Πόλο, πήγα σε δύο παιχνίδια και θα ξαναπάω σε όσα ακόμη μπορέσω, αν και μάλλον, δεν θα είναι πολλά...
Όμως!
Ένα Σαββατο μεσημέρι, κάπου εκεί στις αρχές Οκτώβρη, ο ίδιος ο Θεός (όχι ο Ζελικο, ο.. Άλλος) με "φώτισε" να χρησιμοποιήσω το εισιτήριο διαρκείας των γυναικών και να πάω στον Τάφο του Ινδού. Εκείνη τη μέρα, ένοιωσα την ΕΛΠΙΔΑ, να ξαναγυρνάει μέσα μου, έζησα τις στιγμές που ειχα ζήσει το 1983, όταν εκανα προπονήσεις στον Τάφο, στο μίνι Μπάσκετ.
Έζησα μια ατμόσφαιρα μαγική, σε ένα γήπεδο βγαλμένο μέσα από τις ομίχλες του χρόνου, ξαναέζησα τον Τάφο κατάμεστο, με κόσμο απέξω, με κόσμο μέσα, όρθιο, να τραγουδάει απο την αρχή μέχρι το τέλος. Είδα τις παίκτριες της αντιπάλου ομάδας να τραγουδάνε, ΜΕΣΑ στο παιχνίδι, τα συνθήματα της 13Θ! Έζησα τη συντροφικότητα του ιδρώτα, της βαριάς μυρωδιάς, της μπύρας, τον ήχο των τυμπάνων! Αν και 40αρης πλέον, σήκωσα τα χέρια, χοροπήδησα στο ρυθμό, φώναξα μέχρι που πόνεσαν τα πνευμόνια και έκλεισε η φωνή μου. Δάκρυσα, όταν τα κορίτσια ήρθαν και τραγούδησαν μαζί μας, φορώντας τις φανέλες που σχεδίασε κάποιος απο εμάς, τόσο μετά από τις νίκες όσο και μετά από τις ήττες.
Η φετινή χρονιά είναι, για εμένα, ένα ορόσημο.
Δεν ξέρω που θα βρίσκομαι αύριο... Ίσως να αναγκαστώ να φύγω στην επαρχία, που μένουν οι γονείς μου, αν τα πράγματα στραβώσουν υπερβολικά. Όμως φέτος, για εμένα, το δέσιμο και η αγάπη μου για τον Παναθηναικό είναι αυτό που φωτίζει τις μέρες μου.
Για όσους απο εσάς είστε πιτσιρικάδες, θέλω να σας πω ένα πράγμα: Το ουσιαστικό νόημα αυτής της άθλιας ζωής δεν είναι ούτε το πόσες κοπέλες θα συγκινήσετε, ούτε το πόσα μεθύσια θα κάνετε, ούτε τα ρούχα, τα σπίτια, τα αμάξια, τα λεφτά ( ..κι αν δεν έχω καθόλου λεφτά, τριφυλλαρα, τα πήρες κι αυτά...).
Το νόημα είναι όταν, κάποια μέρα, θα πάρετε τον γιό ή την κορη σας και θα τα γράψετε σε κάποιο τμήμα του Ερασιτέχνη Παναθηναικού!
Όταν θα τα καμαρώσετε στην πρώτη προπόνηση και στον πρώτο αγώνα.
Όταν θα πανηγυρίσετε στην πρώτη τους νίκη και θα τα παρηγορήσετε στην πρώτη τους ήττα, όταν θα τα δείτε να τραγουδάνε τον ύμνο μας και θα τα διδάξετε τα πρώτα τους συνθήματα.
Για όσους έχετε παιδιά, ήδη γραμμένα σε κάποιο τμήμα, ελπίζω να τα πούμε σύντομα στη Λεωφόρο, σε κάποια προπόνηση...
Για όσους έχετε παιδιά και δεν τα έχετε γράψει ακόμη σε ένα από τα 18 τμηματα του Παναθηναικού..: "ΑΝΤΕ ΤΣΑΚΙΣΤΕΙΤΕ ΚΑΙ ΕΛΑΤΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΜΑΣ!".
Εκεί στη Λεωφόρο, εμείς περνάμε πάρα πολύ καλά!
Η ομάδα φέτος, μετά απο πολλά χρόνια και παρά τους δύσκολους καιρούς, δείχνει κάποια σημάδια μιας προσπάθειας εξυγίανσης. Βγαίνει απο έναν βαθύ λήθαργο και μπορεί να είναι αυτή η χρονιά ένας φάρος που θα μας οδηγήσει με ασφάλεια από μια δύσκολη εποχή καταιγίδων σε ένα καλύτερο μέλλον. Ο κόσμος, αδιαφορώντας για μεσσίες και σωτήρες, προσπαθεί να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.
Σε αυτή τη μάχη, κανείς δεν είναι περιττός! Ιδιαίτερα στον Ερασιτέχνη!
Κάθε παιδί που γράφεται σε οποιαδήποτε ακαδημία, είναι μία ένεση ζωής για το τριφύλλι! Κάθε παιδί μπορεί να γίνει ένας πρωταθλητής τιμώντας την οικογένειά του αλλά και το ιδανικό που λέγεται Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος.
Αυτά τα λίγα, αφόρητα συναισθηματικά και βαθιά ασυνάρτητα...
Ελπίζω να σας δω όλους στη Λεωφόρο μας, μαζί με τα παιδιά σας ή σε κάποιον αγώνα του γυναικείου Μπάσκετ.
Όπως είπε κι ένας παλιός φίλος : "...στα γήπεδα, η Ελλάδα αναστενάζει! ".
Τάσος - Αθήνα - 2013.
0 comments:
Post a Comment