Water polo, a sport of our Panathinaikos that never deserved the attention that it should. Probably due to the lack of titles, probably because the team was always between A1 and A2, because, because, because… That doesn’t really matter now. What matters is that the past few years Panathinaikos is among the best clubs of the country with the addition of great players with green heart. Something that seems to be changing again due to the financial issues that torture Panathinaikos as an entity. But that’s a topic for another time…

The base for this successful team was a key match that I had the honor to see in person. Actually I immigrated to the United States exactly four years ago for family reasons but half of my heart is back home. You know guys, it hurts a lot when you are used to have season tickets and go to as many games as you can, from football to water polo, from women’s basketball every Sunday morning to women’s volleyball every Saturday afternoon and midweek etc. and suddenly your life changes that much. So please support our Panathinaikos AC with all your heart and seize the opportunity whenever you can, to go and support our athletes with the shamrock in the heart. There are so many people that live thousands of miles away that would give anything to spend their day in Leoforos.

Back to the game now… Two turns before the end of the championship of 2007/08 and Pao is a favorite for relegation to A2. We were playing against Glyfada who were in the same boat with us (12 points both). Whoever was losing would most likely follow the last Kerkyra (2 points) to the lower division. The stands were full of non-stop singing green fans and everything was ready for another green magic afternoon. My expectations were met once again and Gate 13 offered free classes of true support. Hot topic back then was the entrance of PEK in our daily lives and everybody was excited for the new era that was rising…

Our team won 9-6 and was saved to A1 in front of its passionate crowd. The players with the coach Maki Lykoudi (his last season in Panathinaikos) jumped in the swimming pool and the celebrations started. The championship ended with us winning 14-9 Kerkyra in an away match and finding us at the 8^th place with 16 points.

Players of that team were among the rest: Tsokas, Mpitsakos , Kafetzopoulos , Kountoudios, Dermitzakis and Dimou.     

Watch the legendary Hymn ''Chorto Magiko'' chanted from the Gate 13 in the Water Polo game mentioned above!

 

Eustathios Loucas from NJ, USA

I meant to write about my personal experience I had a few years ago when I took a trip to Europe for Panathinaikos. Instead, after spending a few minutes on the site, I decided to go on a different direction. Pao Abroad has awakened my green consciousness and pride that over the years had faded as much as most of the Panathinaikos athletic divisions. 

I have been living abroad for a long time and throughout these years I tried to stay connected to the club I grew up with, but lately I had just given up on them. The behind the scenes nonsense, the management instability, the fan separation and disagreements, and the constant propaganda have all torn me in half and turned my passion to a complete apathy.

One early morning before heading to work, I was cowardly trying to pick on some news about the club when I accidentally caught the phrase on an article: “We are a group of dedicated Panathinaikos fans who live outside of Greece and have connected to help the club we love and support.”  Curiosity took me a step further and I visited the website that was printed underneath the phrase. I was profoundly moved by those Panathinaikos fans living abroad who displayed courage by building an innovative project during the worst economic crisis not just for the club, but for the entire nation. They made me realize that the green DNA that I carried for years had begun to deteriorate.

I began to follow the site updates, articles and news on a daily basis as I slowly rediscovered my passion again. They started organizing fundraising events for the athletic departments that required financial assistance while the site was updated with daily news about the amateur divisions. Their enormous efforts were based on their unconditional love for the club, the emblem and the ideals that it symbolized. 

I now want to be part of this project because of what it represents, because Panathinaikos means Παναθηναϊκή ψυχή (A fighting Soul) and though we have gone through many ups and downs Panathinaikos will always be one of the most important things in my life. 

I am sure many of you have felt the same way I have and gone through the same roller coaster ride however, helping Panathinaikos in any way possible should be our duty. If we don't stand by the club now that needs us more than ever before, when will we?

United we stand!

Thanks for everything and thank you for sharing my story.

Stavros from California.

The European champion's visit to Texas.

The good news traveled across the Atlantic in a heartbeat; Panathinaikos BC to host exhibition games in the United States, Houston & San Antonio!

 The adrenaline ran high, the excitement even higher. I was living abroad for about 10 years and now I had the chance to see my beloved team, the EUROPEAN CHAMPION, perform in front of my eyes. I happen to live in Texas. This opportunity would not be missed. 

All these years I used to watch Panathinaikos games on-line through a choppy stream, if I was lucky via a Greek satellite provider and more often than not from a radio station like the good old days.
When I had the opportunity to return to Greece for a short vacation during the summer Panathinaikos had no games scheduled. A walk at Leoforos was the closest I could get to my team but was enough to revive my spirits and keep me alive for yet another year away from PAO.

Back in the states...I made some quick phone calls to other Panathinaikos friends around the States. We confirmed the days, we scheduled vacation time off, or sick days…whatever it took to be there close to our players, our team, our ideology.

After a long awaited 3-4 months, finally, October 11, 2007 came after many sleepless nights of excitement and my green brothers were with me.  The game in Houston was only a few hours away, we were going to meet the players, and most importantly support them with our chant, PAO THRISKEIA THYRA 13!! I knew this was going to be the best day of my life. Meanwhile, we gathered the drums and practiced some old and new chants. We walked around the streets chanting and having people wondering “what is wrong with these people???”
We arrived at the stadium, they would not allow us to take the drums with us but we took them anyways, and then took our seats.

A few minutes later our beloved team enters the stadium. I feel goosebumps all over my body...

PANATHINAIKOS-PANATHINAIKOS!! The players are looking towards us...and we chant louder. Some Houston Rocket fans behind us tell us to sit down; we tell them to move over. Many other Panathinaikos fans are seating in different gates but our chants brings us all together.
The game was not close but we did not care, being there and chanting was what mattered the most.

 On to San Antonio! Three hour drive that felt more like a walk down the street. For most it was our first time meeting with each other as some travelled to Texas from as far as Greece and England and we had only been communicating through Panathinaikos message boards; never met in real life. Panathinaikos flags hanging out the windows, chants inside the car, it felt like we knew each other for many years because we had something in common, an ideal and ideology, we were brothers, we were all...Panathinaikos.
Walking around the city of San Antonio a few hours prior to the game with our jerseys on gave us the opportunity to meet some more green brothers that came from different states to support our team.

It’s game time again. Teams are on the field and we are on the stands to do our jobs!!

                      Once again, the score did not matter to us.

After the game was over we had the opportunity to take a few pictures with some of the players.

And when the referee whistled the end of the game the PARTY started.  We did not want these memorable 3 days to end

Those few days will be forever be “engraved” in my heart. Only Panathinaikos can make you feel this unusual way. When I needed it the most Panathinaikos was here to keep me alive.
Like I said…The happiest days of my life!

Until we meet again… we will keep our flag proudly high!!

Στέλιος από Χιούστον.

Gate 13 Deutschland: WILLKOMMEN BEI UNS ZU HAUSE, PANATHINAIKOS

Εντάξει. Κάθε εκδρομή με τον Παναθηναϊκό είναι μια μοναδική, ανεπανάληπτη εμπειρία. Εκεί που λες ότι με την τελευταία εκδρομή τα έχεις ζήσει όλα, έρχεται η επόμενη για να σε διαψεύσει..

Στις 16 Ιανουαρίου 2013 ο Παναθηναϊκός θα αντιμετώπιζε την Alba στο Βερολίνο. Στην κλήρωση που είχε γίνει μήνες πριν, όλοι προσευχόμασταν στον θεό (όχι τον Ζοτς, τον άλλο) να κάνει το θαύμα και να στείλει την τριφυλλάρα στα μέρη μας. Την κρύα Γερμανία.

Ζώντας στο εξωτερικό είτε σαν ομογενής, είτε σαν φοιτητής, είτε σαν μετανάστης, κάτι τέτοιες στιγμές περιμένουμε, προσμένουμε θα έλεγα, όλο το χρόνο. Ο Παναθηναϊκός σκλάβωσε την καρδιά μας και η απόσταση μεγαλοποιεί τον πόνο, στο έπακρο. Ρώτησε όποιον Παναθηναϊκό θες στο εξωτερικό, το τι του λείπει περισσότερο από την πατρίδα. Δεν θα απαντήσει με τον ήλιο, τη θάλασσα, το φαΐ. Θα σου απαντήσει "ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ". Το να βλέπεις την μοναδική σου αγάπη μόνο από την τηλεόραση, το να μη μπορείς να είσαι στο γήπεδο για να συμμετάσχεις στο πάρτι της 13 στην κερκίδα, βροντοφωνάζοντας για τον αυτοκράτορα της καρδιάς μας, είναι κουραστικό, ψυχοφθόρο, επίπονο. Η τηλεόραση δεν αντικαθιστά ποτέ το συναίσθημα που μας προσφέρει η τριφυλλάρα στο γήπεδο, σε οποιοδήποτε γήπεδο και αν παίζει, σε οποιοδήποτε άθλημα και αν αγωνίζεται.

Ακούγοντας λοιπόν την είδηση ότι ο Παναθηναϊκός θα βρεθεί στη Γερμανία όχι μόνο μια φορά αλλά δυο, αντιμετωπίζοντας Alba και Bamberg αντίστοιχα, η φλόγα που καίει μέσα μας για την ομαδάρα μας φούντωσε, γιγαντώθηκε. Ανείπωτη, απερίγραπτη χαρά. Τα τηλέφωνα ξεκίνησαν.. Έπρεπε να το μάθει και ο τελευταίος, να νοιώσει μέσα του αυτά που νοιώσαμε κι εμείς μαθαίνοντας τα νέα! Οι αντιδράσεις απερίγραπτες κι αυτές. Δεν είναι μόνο το ότι η τριφυλλάρα μας θα έπαιζε κάπου κοντά μας, προσφέροντας μας έτσι την δυνατότητα να την παρακολουθήσουμε, εις διπλούν μάλιστα.
Ο Παναθηναϊκός θα έπαιζε στο (καινούριο, ευτυχώς ή δυστυχώς) σπίτι μας, δίνοντας μας έτσι την ευκαιρία να τον υποδεχτούμε με τον δικό μας τρόπο! Η χαρά ήταν διπλή. Και η ευθύνη εννοείται, ακόμα μεγαλύτερη.

Κατευθείαν ξεκινήσαμε τις προετοιμασίες. Τηλέφωνα για να μάθουμε ποιος θα έρθει, ανταλλαγές e-mail με ιδέες για κερκίδα, παραγγελία εισιτηρίων. Από όλες τις γωνιές της Γερμανίας (και όχι μόνο) θα μαζευόταν να παρακολουθήσει την τριφυλλάρα μας. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, μαθητές μέχρι οικογενειάρχες εξέφραζαν το ενδιαφέρον να τους εξασφαλίσουμε εισιτήρια. Εννοείται δεν αρνηθήκαμε σε κανέναν. Προσπαθήσαμε και τα καταφέραμε να βοηθήσουμε όλους όσους έδειξαν ενδιαφέρον για να παρακολουθήσουν τον αγώνα.

Το καραβάνι του Παναθηναϊκού είχε ξεκινήσει από πολλές πόλεις. Φρανκφούρτη, Νυρεμβέργη, Λούντενσάιντ, Βερολίνο, Αμβούργο, Ντούσσελντορφ και πόσες άλλες πόλεις ακόμα. Τρένα, λεωφορεία, βανάκια, αυτοκίνητα, με κάθε δυνατό τρόπο οι Παναθηναϊκοί αψηφώντας το κρύο και το χιόνι για να βρεθούμε στο O2 World στο Βερολίνο, το γήπεδο στο οποίο κατακτήσαμε πριν λίγα χρόνια άλλο ένα αστέρι, κατατροπώνοντας όλους τόσο στο παρκέ όσο και στην κερκίδα (ειδικά στην κερκίδα!). Και δεν μιλάμε για 10-20 χιλιόμετρα, αλλά για εκατοντάδες. Κάποιοι ήταν 700 χιλιόμετρα μακριά, και χωρίς να το σκεφτούν δεύτερη φορά αμέσως ζήτησαν εισιτήριο και ήρθαν στον αγώνα.. Παναθηναϊκό μεγαλείο, πραγματικά..

Οι μέρες περνούσαν, αργά. Εντούτοις κάθε ώρα, κάθε λεπτό μας έφερνε πιο κοντά στην άγια τούτη μέρα. Αλήθεια μάγκες, πόσο ωραίο είναι να βλέπεις τους φίλους σου Παναθηναϊκούς δυο ώρες πριν ξεκινήσεις την πορεία σου για γήπεδο; Φάτσες που είχες δει ίσως χρόνια πριν σε μια άλλη εκδρομή, που δίπλα τους τραγούδησες τον ύμνο της ομάδας.. Και πόσο ωραίο είναι να γνωρίζεις καινούρια πρόσωπα, και με τον αδελφικό δεσμό που νιώθεις βλέποντας τον άλλο να φοράει το συνδεσμιακό κασκόλ και φούτερ, να νιώθεις ότι έχεις αποκτήσει έναν καινούριο φίλο. Μαγικό, δυνατό συναίσθημα.

Εδώ πρέπει να κάνω ιδιαίτερη μνεία στα παιδιά από την Θύρα 13 Σκανδιναβίας, που ήταν και πάλι εκεί μετά την εκδρομή στο Λονδίνο για το ματς με την Τότεναμ. Αργά και σταθερά, με τον ενθουσιασμό και την αγάπη τους για την Παναθηναϊκάρα μας δημιουργούν κάτι ωραίο στις σκανδιναβικές χώρες, ενώνοντας την Σουηδία, τη Δανία, τη Νορβηγία και τη Φιλανδία μαζί. Και στο γήπεδο είχαμε μαζί μας εκπροσώπους και από τις 4 χώρες. Μάγκες και μπράβο τους.

Με τραγούδια ξεκινήσαμε την πορεία μέσα στο κρύο για το γήπεδο. Η γερμανική συνέπεια οδήγησε σε εξονυχιστικούς ίσως ελέγχους καθυστερώντας την είσοδο μας στο γήπεδο. Λες και θα ήξεραν, ότι η Θύρα 13 και σήμερα θα έδινε ρεσιτάλ, βοηθώντας την ομάδα να φτάσει σε μια ακόμα νίκη. Τίποτα όμως δε θα μας κρατούσε έξω. Μπαίνοντας στο γήπεδο, στήσαμε τα πανιά μας, προετοιμάσαμε το τύμπανο, πήραμε θέσεις μάχης..

Και η ομάδα μπήκε στο γήπεδο. Οι ματιές τους κατευθείαν σε μας. Δεν ήταν έκπληκτοι όμως. Έχουν συνηθίσει να έχουν την υποστήριξη της 13 σε κάθε γωνιά της γης. Ειδικά στο μπάσκετ, χωρίς αμφιβολία και αμφισβήτηση, χωρίς ίχνος αλαζονείας ή εγωισμού, η ΘΥΡΑ 13 είναι με μεγάλη διαφορά το καλύτερο, το πιο πλήρες οπαδικό κίνημα που έχει υπάρξει στην ιστορία του αθλήματος. Κανείς δεν είναι σαν εμάς, κανείς δεν έχει ταξιδέψει εκεί που έχουμε πάει εμείς, κανείς δεν τραγουδά πιο δυνατά από εμάς..

Έχοντας αυτά υπόψιν ξεκινήσαμε τη δική μας μάχη στην κερκίδα. Αλήθεια, ποια μάχη όμως; ΠΑΡΤΙ ήτανε, για άλλη μια φορά. Συνθήματα, ύμνοι, σχιζοφρένειες, χόρτο, τύμπανα, τραγούδια, γέλια, πλάκες συνέχεια. Τι απίστευτο συναίσθημα είναι αυτό ρε μάγκες.. Να νιώθεις μέσα στο γήπεδο, μέσα σε οποιοδήποτε  ξένο γήπεδο ότι είσαι σπίτι σου, ότι εδώ ανήκεις, ότι αυτό που κάνεις είναι σωστό. Οι εκδρομές και η κερκίδα είναι σαν μια δόση σκληρού ναρκωτικού που σε κάνει να θες όλο και περισσότερο. Με τη διαφορά ότι αυτό το ναρκωτικό επηρεάζει τόσο θετικά την ψυχική σου υγεία, δίνοντας σου δύναμη να αντέξεις ακόμα περισσότερο τις κακουχίες του εξωτερικού.

Και δίπλα μας, δίπλα από τον πυρήνα που έδινε παλμό στα συνθήματα μας, οι υπόλοιποι Παναθηναϊκοί. Δε θα ξεχάσω πόση χαρά ένοιωσα, βλέποντας έναν μπαμπά με το πιτσιρίκι του που θα ήταν 3-4 χρόνων, ντυμένο στα πράσινα, να φοράει ο παικταράς την φανέλα του τεράστιου Ζιλμπέρτο. Κωνσταντίνε, εσύ είσαι το μέλλον μας, και όσο υπάρχουν οι μικροί Παναθηναϊκοί, το νέο αίμα, η Παναθηναϊκάρα μας θα είναι για πάντα η μεγαλύτερη ομάδα στην Ελλάδα.

Ο μικρός Κωνσταντίνος με τον πατέρα του μας γέμισαν υπερηφάνεια!!! 

Κάπου εκεί δίπλα και κάποιοι άλλοι οπαδοί. Οπαδοί μιας άλλης ομάδας, μιας ομάδας χόκει επί πάγου: της Eisbaren Berlin (Πολικές Αρκούδες Βερολίνου), που έχει σαν έδρα της το συγκεκριμένο γήπεδο. Τους ρωτήσαμε τί κάνουν στο γήπεδο σε αγώνα μπάσκετ. Μας απάντησαν επί λέξη, ότι άκουσαν ότι έρχεται ο Παναθηναϊκός στο Βερολίνο και δεν ήθελαν να χάσουν την εμπειρία αυτή! Χοροπηδούσαν κι αυτοί μαζί μας, συμμετέχοντας στο μικρό πανηγύρι που στήσαμε. Έβγαλαν αρκετές φωτογραφίες από εμάς τις οποίες μας έστειλαν και για αυτό τους ευχαριστούμε από καρδιάς.

Ο μικρός Νίκλας που δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα και όμως είναι οπαδός του Παναθηναϊκού μας!
Όταν τον ρωτήσαμε τι ομάδα είναι στην Γερμανία ήταν αφοπλιστικός:
¨λίγο Ντόρτμουντ...ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ¨

Ιδιαίτερη αναφορά θα κάνω και στον Νίκλας. Ένα μικρό γερμανάκι, χωρίς ελληνικές ρίζες, που έσκασε στο γήπεδο με την φανέλα του Σισέ! Αφού ένας Έλληνας ομογενής τον έκανε Παναθηναϊκό και τον μύησε στο Παναθηναϊκό ιδεώδες, το πιτσιρίκι έχει γίνει φανατικός οπαδός της ομάδας μας. "Θέλω όταν μεγαλώσω να γίνω κι εγώ σαν κι αυτούς, να τραγουδώ και φωνάζω και να χοροπηδώ" μου έλεγε στα γερμανικά δείχνοντας μου την υπόλοιπη κερκίδα, κάνοντας με να ανατριχιάζω και μόνο που το σκέπτομαι. Αλήθεια πόσο μεγάλη ομάδα είναι ο Παναθηναϊκός; Πόση μαγεία, πόση πώρωση  πόσο μεγαλείο κρύβεται πίσω από τον τεράστιο αυτό Αθλητικό Σύλλογο; Μικρέ Νίκλας, Παναθηναϊκός δε γίνεσαι, γεννιέσαι, και να είσαι σίγουρος ότι έχεις κάνει την σωστή επιλογή σε ότι αφορά την ομάδα που υποστηρίζεις. Να ξέρεις ότι οι Παναθηναϊκοί είναι διαφορετική κάστα ανθρώπων και η επιλογή σου αυτή είναι η καλύτερη δυνατή. Ελπίζω κάποτε στο μέλλον να τραγουδάμε δίπλα δίπλα το "χόρτο μαγικό"..

Χόρτο είπα; Αντιγράφω από την εφημερίδα "Der Tagesspiel", την μεγαλύτερη πολιτική εφημερίδα της Γερμανίας, και μεταφράζω:

Mitte des ersten Viertels stimmten die rund 100 Fans von Panathinaikos Athen in der Arena am Ostbahnhof ihr beruhmtes Liebeslied „Horto magiko“  an. Den Text konnten nur die des Griechischen machtigen der 8166 Zuschauer verstehen, sie aber durften sich an einer im internationalen Sport wohl einmalig fatalistischen Poesie erfreuen: „Ich liebe dich, wie Heroin, wie eine harte Droge, wie Haschisch, wie LSD – Panathinaikos, die ganze Welt ist high von dir!“

"Στα μέσα του πρώτου τέταρτου ξεκίνησαν οι περίπου 100 οπαδοί του Παναθηναϊκού στην Αρένα δίπλα στον Ανατολικό Σταθμό των τραίνων να τραγουδούν το πασίγνωστο τραγούδι αγάπης για την ομάδα τους "Χόρτο Μαγικό". Τα λόγια του τραγουδιού μπορούσαν να τα καταλάβουν μόνο οι Έλληνες από τους 8166 θεατές, αλλά όλοι μπορούσαν να χαρούν τη μοναδική στα παγκόσμια αθλητικά δρώμενα "θανατική ποίηση": "Σε αγαπώ, σαν ηρωίνη, σαν σκληρό ναρκωτικό, σαν το Χασίς, το LSD, για σένα ΠΑΟ μαστουρώνει όλη η γη!"

Η απόλυτη αναγνώριση για ακόμα μια φορά. Δέος!

               

Ο αγώνας τελείωσε, η ομάδα νίκησε και πάλι, κι εμείς δώσαμε όλο μας το είναι στην κερκίδα. Οι παίκτες αναγνώρισαν την προσπάθεια μας, και ήρθαν στα κάγκελα δίνοντας μας τα χέρια, λέγοντας μας ευχαριστώ. Ειδικά οι νέοι ξένοι της ομάδας, έμειναν έκπληκτοι από τη συμπαράσταση. Θα μάθουν και αυτοί.. θα συνηθίσουν. Η Θύρα 13 δε θα τους αφήσει μόνους ποτέ. Όσο δίνουν τη ψυχή τους για τον Παναθηναϊκό, η Θύρα 13 θα τους προσέχει, θα τους αποθεώνει, θα τους δίνει κίνητρο να συνεχίσουν, σε οποιοδήποτε γήπεδο στον κόσμο κι ας παίζουν. Το να έρθουν οι περισσότεροι παίκτες να μας ευχαριστήσουν, εκτιμήθηκε αφάνταστα από όλους μας, κι ας είναι αυτό που πρέπει να γίνεται σε κάθε παιχνίδι.

                 

Μετά τις τελευταίες φωτογραφίες, τις τελευταίες πλάκες, τα τελευταία γέλια, πήραμε όλοι τον μακρινό δρόμο γυρισμού για το σπίτι. Συνήθως με το τέλος μιας εκδρομής νιώθεις ένα περίεργο συναίσθημα λύπης και στεναχώριας, επειδή ξέρεις ότι κάτι έφτασε στο τέλος του. Αυτή τη φορά ήταν διαφορετικό. Επειδή τελείωσε μόνο το πρώτο μέρος της φιλοξενίας μας για τον Παναθηναϊκό. Περιμένουμε με ανυπομονησία να περάσουν οι επόμενοι 2 μήνες, ούτως ώστε στις 29 Μαρτίου να δούμε τον Αυτοκράτορα για μια δεύτερη φορά. Και το μόνο που μπορούμε να υποσχεθούμε, είναι ότι αυτή τη φορά θα είμαστε ακόμα περισσότεροι, πιο ενθουσιώδεις, πιο δυνατοί.

Παναθηναϊκέ, Willkommen bei uns zu Hause!

Με Παναθηναϊκή Υπερηφάνεια,

Greenevil from Gate 13 Deutschland 

Panathinaikos Supporters Abroad:

Gate 13 Deutschland :

http://gate13deutschland.blogspot.de/

https://www.facebook.com/Gate13Deutschland?fref=ts

Gate 13 Scandinavia:

http://scandinavia13.blogspot.de/

https://www.facebook.com/Scandinavia13?fref=ts