Πρωταθλητη σε ολα τα σπορ.. παντοτινε;

Πρέπει να ήμουν τετάρτη τάξη του δημοτικού.

Μεγαλώνοντας σε μια οικογένεια όπου τα αθλητικά δεν ήταν προτεραιότητα, η σχέση μου με τον αθλητισμό ήταν μηδαμινή. Περιοριζόταν μοναχά στην απάντηση της κλασσικής ερώτησης για όλα τα πιτσιρίκια.

"Τί ομάδα είσαι;" "ΑΠΟΠ και Λίβερπουλ" απαντούσα εγώ, γιατί έτσι με είχαν μάθει να λέω. 

Όμως μεγαλώνοντας στην Κύπρο, όλοι υποστήριζαν και μια ελληνική ομάδα. Εγώ όχι. Είχα ακούσει για έναν Παναθηναϊκό, μια ΑΕΚ, έναν Ολυμπιακό. Όπως ανέφερα, τα αθλητικά και δη το ποδόσφαιρο, δεν ήταν προτεραιότητα.

Έτυχε όμως μια μέρα να δείχνει η ΕΤ1 ένα παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Δε θυμάμαι και πολλά για να πω την αλήθεια. Ήταν μεσημέρι προς απόγευμα, και οι γονείς μου έλειπαν. Στο γήπεδο που ήταν κάτω από ένα βουνό, έπαιζε μια ομάδα με πράσινες στολές. Επίσης θυμάμαι έναν παίκτη να κάνει ότι θέλει στο γήπεδο, και να σκοράρει 3 γκολ. Το όνομά του, Σαραβάκος.

Την επόμενη φορά, ίσως και την επόμενη μέρα, όταν με ρωτούσαν τί ομάδα είμαι στην Ελλάδα, απαντούσα κι εγώ περήφανος: ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ!

Η συνέχεια; Πάνω κάτω τη ξέρετε. Άλλωστε μοιραζόμαστε την ίδια τρέλλα. Κόλλημα με την ομάδα, περηφάνια για τη μπάλα, αγώνας εναντίων του παρακράτους στο μπάσκετ. Το '96 η απόλυτη παράνοια. Ο Ντομινίκ και το ευρωπαϊκό, το γκολ του Βαζέχα στο Άμστερνταμ.. Θυμάμαι να φεύγω σκαστός, στα κλεφτά από το σπίτι, να κυλάω το μηχανάκι σε απόσταση ασφαλείας, για να το ξεκινήσω και να πάω να πανηγυρίσω τους θριάμβους της ομαδάρας μας. Ήμουν βλέπεις άρρωστος και ήταν πια αργά..

Μεγαλώνοντας τόσο περισσότερο ασχολήθηκα με τον Παναθηναϊκό μας. Την ιστορία του, τις αξίες που πρεσβεύει, τα ιδανικά του. Τόσο περισσότερο δεμένος ένιωθα με την ομάδα, τόσο περισσότερο ευχαριστούσα τον Θεό (όχι τον Ζοτς, τον άλλο) για εκείνο το μεσημέρι. Που έγινα Παναθηναϊκός.

Ένας σύλλογος με όλη τη σημασία της λέξης. Μια οντότητα που ξεπερνάει τα αθλητικά όρια, που τα χρησιμοποιεί μόνο σαν μέσον για να προάγει πολιτισμό. Ένας ζωντανός όργανισμός με σκοπό να ανδρώνει και να εξιδανικεύει ολόκληρες γενιές.

Και η καρδιά του Παναθηναϊκού; Το πιο ζωτικό του όργανο; Από πού αντλούσε διαχρονικά τη δύναμη να προάγει τις πιο κλασσικές και ηθικές αξίες, συνηφασμένες με τα αρχαία ελληνικά ιδεώδη;

Ο Ερασιτέχνης.

Το πιο αγνό κομμάτι του Παναθηναϊκού. Αμόλυντο, αγνό, καθάριο.

Το μέρος που αποτελείται από ανθρώπους κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής τάξης. Ο τόπος όπου η κοινή αγάπη για τον σύλλογο μας, συνέδεσε άτομα τόσο διαφορετικά και τόσο όμοια μεταξύ τους. 

Ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός σφυρηλατούσε διαχρονικά την ευγενή άμιλλα και το ιδεώδες του αθλητισμού στα μέλη του, αθλητές, παράγοντες, φιλάθλους, οπαδούς. Και αυτός είναι ο λόγος που ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος μετράει αναρίθμητους τίτλους σε όλα του τα τμήματα.

Εκατονδάδες τίτλοι , αριθμός ασύλληπτος για κάποιον ο οποίος δεν ειναι Παναθηναϊκός. Για εμάς, απλά ένας αριθμός που μας γεμίζει περηφάνια, ξέροντας ότι σε λίγα χρόνια θα είναι πολύ μεγαλύτερος.

Άλλωστε το λέει και ο Ύμνος μας: Πρωταθλητή σε όλα τα σπορ παντοτινέ!

Παντοτινέ;

Διάφορες καταστάσεις έχουν φέρει τον σύλλογο σε μαρασμό. Δυστυχώς τα ερασιτεχνικά τμήματα της ομάδας μας φυτοζωούν. Πλέον δεν υπάρχουν οι αναγκαίοι οικονομικά πόροι για να λειτουργήσουν. Τμήματα που έγραψαν τη δική τους ιστορία στον ελληνικό αθλητισμό έχουν κλείσει. Όσα λειτουργούν δεν έχουν καν τα αναγκαία για να προχωρήσουν.

Μιλώντας με αθλητές και προπονητές των ερασιτεχνικών μας τμημάτων ανακαλύπτουμε φρικτές αλήθειες. Απλήρωτοι για μήνες, χωρίς ρουχισμό, χωρίς αθλητικό εξοπλισμό, πολλές φορές χωρίς νερό.. Η κατάσταση στην οποία έχει περιπέσει ο Παναθηναϊκός μας είναι απερίγραπτη, τραγική..

Και οι ήρωες αυτοί, αψηφώντας τις τόσες δυσκολίες, δεν τα παρατάνε. Παλεύουν. Για να υπάρχει το όνομα Παναθηναϊκός στους πίνακες συμμετοχής, για να βρίσκεται η πράσινη φανέλα σε κάθε διοργάνωση, για να ανεμίζει η σημαία με το τριφύλλι σε κάθε λογής τερέν.

Στις δύσκολες αυτές στιγμές του Συλλόγου, πρέπει όλοι μας να φωνάξουμε παρών. Πρέπει όλοι να βοηθήσουμε με όποιο τρόπο μπορούμε το σύλλογο να βρει ξανά τη χαμένη του αίγλη. Ο καθένας όπως μπορεί. Για να μην κρυβόμαστε όμως πίσω από το δάκτυλο μας, ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή χρειάζεται κυρίως την οικονομική μας στήριξη.

Ξέρω πως είναι δύσκολο σε τόσο κρίσιμες για την χώρα εποχές να ζητάμε οικονομική βοήθεια. Οι καιροί δεν το επιτρέπουν. Αλλά από την άλλη ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος μαραζώνει και από ότι φαίνεται μόνο εμείς, οι φίλαθλοι, οι οπαδοί του συλλόγου μπορούμε να τον σώσουμε από το τέλμα στο οποίο βρίσκεται.

Γιατί η Ιστορία γράφεται από τους παρόντες, και οι Παναθηναϊκοί φωνάζουμε παρών. Για το πιτσιρίκι που θα φορέσει τη την πράσινη φανέλα για προπόνηση.. Για τον αθλητή με το τριφύλλι στο στήθος που θα ανεβάσει την πράσινη σημαία στην πρώτη θέση. Για τους αφανείς ήρωες του συλλόγου, προπονητές, γυμναστές, φροντιστές. Είναι το χρέος μας για όλους εκείνους που πάλαιψαν, μόχθησαν, έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους για να τιμήσουν τον Παναθηναϊκό. 

Άλλωστε αν όχι εμείς, ποιοί; 

Ιάκωβος από Αγγλία