Χρονικο μιας εκδρομης, οπαδικης

Ο ενοχλητικός ήχος του ξυπνητηριού χτυπά. Δε ξέρω γιατί, αλλά σχεδόν κάθε φορά που με ξυπνά, σκέφτομαι γιατί σχεδόν τα περισσότερα ρολόγια έχουν αυτό τον χαρακτηριστικό εκνευριστικό ήχο.. Ίσως να είναι στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου, να χρειάζεται να ενοχληθεί για να.. ξυπνήσει. Όπως και να ‘χει, αυτή τη φορά δε με ξύπνησε.

Ήμουν ήδη ξύπνιος. Ένα αίσθημα γεμάτο ενθουσιασμό συνδυασμένο με αρκετό άγχος, γίνεται η αιτία για να παράξει το σώμα μου περισσότερη αδρεναλίνη και έτσι να αυξήσει τους χτύπους της καρδιάς μου σε βαθμούς πάνω από το φυσιολογικό. Πράγμα που δε με άφησε να απολαύσω τον ύπνο μου. Άλλη μια μέρα έφτασε. Όχι οποιαδήποτε μέρα όμως..

Η σημερινή μέρα, θα είναι ξεχωριστή. Μέρες σαν και αυτή, είναι λιγοστές στη ζωή μου. Αλλά μου προσφέρουν τόσες συγκινήσεις, αρκετές μέχρι και την επόμενη.

 Σήμερα παίζει ο Παναθηναϊκός στη Βρέμη.

Κι εγώ θα είμαι εκεί!

 Γρήγορα σηκώνομαι, φοράω το τζιν, τη συνδεσμιακή φανέλα, το (πρώτο μου) πράσινο κασκολ, και φεύγω για το σταθμό του τραίνου.

Η ώρα είναι 5:00 το πρωί και έξω είναι ψοφόκρυο. Τυπικός καιρός Γερμανίας.. Το ψιλόβροχο με συνοδεύει ως τον σταθμό. Η κίνηση λιγοστή. Οι περαστικοί, αγουροξυπνημένοι, περπατούν σκυφτοί.

Μου φαίνεται είμαι ο μόνος που διαφέρει. Η αδρεναλίνη που λέγαμε πριν.. Θέλω να αρχίσω από τώρα τα συνθήματα για την Πανάθα, αλλά μια φωνή λογικής μέσα μου με σταματά. Άλλωστε, θα χρειαστώ όλες τις δυνάμεις μου για μετά. Η μέρα, προβλέπεται να είναι μεγάλη.. Μετά από μία ώρα ταξίδι, φτάνω στην Φρανκφούρτη.

Έξω από το σταθμό του τραίνου, μια παρέα ντυμένη στα πράσινα: ο ψηλός, ο Σάκης, ο Μάριος, ο Κόκνεϋ, ο Ανδρέας, o Τάκης με το τύμπανο.. όλα τα παιδιά, η συνηθισμένη παρέα με την οποία πάω εκδρομές. «Πού ‘σαι ρε Κύπριε!» μου λένε μόλις με βλέπουν. Είμαι ο μοναδικός Κύπριος της παρέας. Είμαι όμως σίγουρος ότι στη Βρέμη θα συναντήσω κι άλλους Κύπριους, που σπουδάζουν σε άλλες χώρες της Ευρώπης..

Η Κύπρος είναι πράσινη Παναθηναϊκέ!

 Αφού μαζευόμαστε όλοι, πάμε στο Λεωφορείο. Το ταξίδι θα διαρκέσει γύρω στις 6 ώρες. Στην πορεία θα σταματήσουμε να πάρουμε και άλλα παιδιά, από άλλες πόλεις. Ξέρω τι σκέφτεστε.. 6 ώρες ταξίδι, στα άβολα καθίσματα ενός λεωφορείου..

Κουραστικό, βαρετό.. Κουραστικό ναι, αλλά επουδενί βαρετό!

 Καταρχάς στο λεωφορείο, έχουμε δουλειά. Πρέπει να μάθουμε όλα τα καινούρια συνθήματα, να θυμηθούμε τα παλιά και ίσως να σκεφτούμε καινούρια. Άλλωστε το βράδυ, θα έχουμε το δικό μας αγώνα στις κερκίδες, τη δική μας, οπαδική παράσταση. Παράσταση που μόνο η ΘΥΡΑ 13 μπορεί να δώσει. Ανάμεσα στα συνθήματα, υπάρχουν και οι πλάκες. Μεγάλες πλάκες. Ο καθένας έχει τη σειρά του. Όλοι γίνονται θύματα αλλά και θύτες. Το γέλιο ρέει άφθονο. Είναι ότι ακριβώς χρειάζομαι για να μου φύγει το άγχος που νοιώθω για το αποτέλεσμα του αποψινού παιχνιδιού.

Δυστυχώς οι αναμνήσεις από τελευταίες εμφανίσεις της Πανάθας, δε βοηθούν σε αυτό.. Η πλάκα που κάνω στον ψηλό όμως, ναι! Η ώρα περνάει χωρίς να το καταλάβω και φτάνουμε στη Βρέμη. Είναι η πρώτη μου επίσκεψη στην πόλη αυτή. Τυπική γερμανική πόλη.. Λόγω καιρού ίσως, παντού κυριαρχούν οι αποχρώσεις του γκρίζου.. Από τα κτίρια, μέχρι και τους ανθρώπους.. Μετά από αρκετές βόλτες στο κέντρο της πόλης, την αράζουμε σε ένα καφέ και περιμένουμε (ή καλύτερα, προσμένουμε) την ώρα που δώσαμε ραντεβού για την πορεία προς το γήπεδο. Η πλατεία σιγά σιγά πρασινίζει, όχι μόνο σε χρώμα αλλά και σε ατμόσφαιρα. Ξεκινούμε την προθέρμανση με τα συνθήματά μας, και δίνουμε στην πόλη το στίγμα μας: η ΘΥΡΑ 13 είναι εδώ!

 Παράλληλα συναντούμε όλο και περισσότερα γνωστά μας άτομα. Άτομα που συναντήσαμε και γνωρίσαμε σε άλλες εκδρομές. Είναι λες και είμαστε μια μεγάλη παρέα, μια παρέα που βρίσκεται σε όλες τις γωνιές της Ευρώπης, όπου και όταν παίζει ο αυτοκράτορας της καρδιάς μας, ο Παναθηναϊκός. Αυτή η κοινή αγάπη για την ομάδα, σε κάνει να νιώθεις τον κάθε ένα με πράσινο κασκόλ στο λαιμό σαν αδερφό σου.

Και ας σου είναι εντελώς άγνωστος.. Η ώρα περνάει. Εν τω μεταξύ πήραμε στα χέρια μας τα μαγικά χαρτάκια. Φέτος με ιδιαίτερη ευκολία, εν σχέση με προηγούμενες χρονιές. Η αλλαγή διοίκησης έφερε και σε αυτόν τον τομέα αποτελέσματα. Ίσως να είναι και ένας καλός οιωνός, ποιος ξέρει.. Αν και όλοι μας ενδόμυχα το πιστεύουμε με όλη μας την ψυχή, εν τούτοις κανείς δεν ξεστομίζει ακόμα ότι πάμε για τη νίκη!

 Αφού όλοι μαζευόμαστε στο προκαθορισμένο σημείο την προκαθορισμένη ώρα, ξεκινούμε την πορεία για το γήπεδο. Τα συνθήματα μας κρατάνε ζεστούς, μιας και η θερμοκρασία κατέβηκε αισθητά. Αντίθετα με την ψυχολογία μας, η οποία πλέον βρίσκετε στα ύψη! Όλο και περισσότερο πιστεύουμε ότι απόψε η εμφάνιση μας θα είναι αντάξια του ονόματος του Παναθηναϊκού! Τόσο στο τερέν, όσο και στην κερκίδα! Το παιχνίδι ξεκινάει.

Η ομάδα αποδίδει καλά, και μας δίνει την ώθηση να τραγουδήσουμε ακόμα πιο δυνατά! Αν και πολύ πιο λίγοι από τους Γερμανούς, εν τούτοις στην περισσότερη διάρκεια του αγώνα ακουγόμαστε περισσότερο. Τα πλακάτ μας συνέχεια ψηλά, οι σημαίες μας ανεμίζουν περήφανες καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα. Βλέπεις τους Γερμανούς από τις δίπλα κερκίδες να χαζεύουν εσένα αντί το παιχνίδι, και αυτό δεν περιέχει ούτε ίχνος υπερβολής. Ένας πυρήνας στο κέντρο του πετάλου, προσπαθεί να συντονίσει την υπόλοιπη κερκίδα. Ομογενείς κάθε ηλικίας να τραγουδούν μαζί μας.

Η προσπάθεια τους είναι συγκινητική. Η ατμόσφαιρα θυμίζει πραγματικά λες και παίζουμε εντός. «ΠΑΟ, γερά, στη Λεωφόρο παίζουμε ακόμα μια φορά!».

 Το ημίχρονο έρχεται και το σκορ ακόμα στο 0-0. Οι επιδράσεις της κούρασης του πρωινού ξυπνήματος και του ταξιδιού είναι κάτι παραπάνω αισθητές. Αλλά ο «πόλεμος» ακόμα να τελειώσει, είμαστε ακόμα στη μέση.. Τα 15 λεπτά του ημιχρόνου δρουν αναζωογονητικά. Τα κινητά τηλέφωνα χτυπούν. Πριν καλά καλά χαιρετίσουμε τη μάνα, τους φίλους κλπ που πήραν τηλέφωνο, ρωτάμε αμέσως: «Ακουγόμαστε;». «Μόνο εσείς ακούγεστε, συνεχίστε έτσι!». Η απάντηση αμέσως επαναλαμβάνεται στους γύρω μας: «Ρε, μόνο εμείς ακουγόμαστε λένε!». Αυτό και αν μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε!

 Στο δεύτερο ημίχρονο η ομάδα συνεχίζει να παίζει καλά. Το γκολ φαίνεται ότι θα έρθει. Και γύρω στο 65ο λεπτό, ο Μάντζιος σκοράρει το πρώτο μας τέρμα. Για 1-2 δευτερόλεπτα η κερκίδα μας πάγωσε. Θέλαμε να σιγουρευτούμε ότι όντως η μπάλα κατέληξε στα δίχτυα. Το τι ακολούθησε όμως μετά, δεν δύναμαι να το περιγράψω. Η ιαχή «γκολ» διαπέρασε το παγωμένο από τον καιρό και το γκολ μας γερμανικό γήπεδο, ενώ παράλληλα ξεκίνησαν οι πανηγυρισμοί στη δική μας κερκίδα. Παιδιά να ανεβαίνουν στα κάγκελα, ένας πανζουρλισμός να επικρατεί στο πέταλο, ένα πράσινο πανηγύρι τόσο δυνατό, τόσο έντονο να στήνεται στην δική μας γωνιά του Weser-Stadion της Βρέμης.

 Είναι απίστευτο το συναίσθημα του γκολ. Είναι λες και σε οδηγεί σε αμόκ, παράλληλα σε ανεβάζει τόσο ψηλά, σε ενθουσιάζει, σε πωρώνει! Είναι η επιβράβευση για το ταξίδι σου, για το τραγούδι σου, για τις θυσίες που κάνεις για να είσαι δίπλα στην ομάδα. Σου δίνει τη δύναμη να τραγουδήσεις ακόμα πιο δυνατά, τη δύναμη να σηκώσεις τη σημαία σου ακόμα πιο ψηλά. Και αυτά με τη σειρά τους, βοηθούν στην απόδοση της ομάδας. Ένα γκολ δεν είναι αρκετό. Θέλουμε κι άλλα..

 Τα υπόλοιπα πιστεύω τα ξέρετε. Η ομάδα σκοράρει άλλα 2 γκολ και διαλύει τη Βέρντερ! Το κάθε γκολ πανηγυρίζεται δεόντως. Πολλοί φίλαθλοι της γερμανικής ομάδας φεύγουν απογοητευμένοι πριν τη λήξη του παιχνιδιού. Στα πρόσωπα τους βλέπεις την απογοήτευση, τη λύπη, τον πόνο. Συναισθήματα εκ διαμέτρου αντίθετα με τα δικά μας. Αλλά αυτή είναι η επίδραση του ποδόσφαιρου στον άνθρωπο. Ίσως για αυτό να θεωρείται ο βασιλιάς των σπορ, όσο μπανάλ και αν ακούγεται η έκφραση αυτή.

 Ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη του παιχνιδιού. Ο Παναθηναϊκός είναι νικητής με σκορ 0-3. Άλλη μια εκτός έδρας επιτυχία, με σκορ θριάμβου. Η ικανοποίηση φαίνεται στα πρόσωπα των ποδοσφαιριστών αλλά και στα δικά μας. Άλλωστε δεν σταματήσαμε λεπτό να εμψυχώνουμε την ομάδα. Οι ποδοσφαιριστές το αναγνωρίζουν, και έρχονται κοντά μας. Ακόμα και αυτοί που δεν έπαιξαν ούτε λεπτό! Μας ανταποδίδουν το χειροκρότημα και πετάνε στην κερκίδα τη φανέλα τους. Το χειροκρότημα τους είναι άλλη μια ανταμοιβή για μας, μετά τη νίκη της ομάδας.

Καμία ομάδα δεν μπορεί να γίνει πραγματικά μεγάλη αν δεν έχει μεγάλο οπαδικό πυρήνα. Και η ΘΥΡΑ 13 είναι ένας από τους λόγους που ο Παναθηναϊκός είναι μεγάλη ομάδα. Στην επιστροφή προς το πούλμαν, συζητούμε τον αγώνα. Το πώς έπαιξε η ομάδα, το στήσιμο του προπονητή, το γκολ του Καραγκούνη, τους πανηγυρισμούς των παικτών..

Είμαστε κουρασμένοι, αλλά παράλληλα τόσο ενθουσιασμένοι. Φτάνουμε στο λεωφορείο. Ακολουθεί αποχαιρετισμός και δίνουμε ραντεβού στον επόμενο αγώνα του Παναθηναϊκού. Ανταλλάζουμε κασκόλ ή φανέλες με παιδιά από άλλους συνδέσμους.

Ο οδηγός του λεωφορείου μας λέει ότι πρέπει να ξεκινήσουμε. Άλλωστε η ώρα είναι 1 το πρωί και ο δρόμος για τη Φρανκφούρτη είναι μακρινός. Η κούραση μας καταβάλλει και από τα πρώτα χιλιόμετρα μας παίρνει ο ύπνος.

Λίγο πριν την άφιξη στη Φρανκφούρτη ξυπνάμε. Κάποιοι έχουμε δρόμο ακόμα μπροστά μας. Μετά τον απαραίτητο αποχαιρετισμό, πάω στο τραίνο που θα με φέρει πίσω στην πόλη μου. Δύο ώρες μετά μπαίνω στο σπίτι. Πάω κατευθείαν στο κρεβάτι και ξαπλώνω.

Για ακόμα μια φορά έρχεται στη μνήμη μου η όλη εκδρομή. Το χτεσινό πια ξύπνημα, η διαδρομή, το γήπεδο, τα γκολ, οι πανηγυρισμοί, η επιστροφή. Και κάπου εκεί απόλυτα ικανοποιημένος, αφήνομαι στον Μορφέα.

Άλλη μια εκδρομή.. οπαδική, τελείωσε.