Juan Jose Borrelli, Part 2

Part 2

Τα ψέματα είχαν τελειώσει. Ήταν πια γεγονός: η πολυαναμενόμενη μέρα είχε φτάσει. Ο Juan Jose Borrelli θα έπαιζε το πρώτο του παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. Είχε αγχωθεί. Ισως περισσότερο από το κανονικό και για πρώτη φορά στη ζωή του στο βαθμό αυτό. Είχε να αποδείξει άλλωστε πολλά. Το να παίξει σε μια ευρωπαϊκή χώρα ήταν το όνειρό του, αλλά σαν κλασσικός αργεντίνος ήξερε πως το ταξίδι δε σταματά εδώ. Ήταν ήδη μεγάλο επίτευγμα να γίνει μια από τις ακριβότερες μεταγραφές στη σύγχρονη ιστορία της καλύτερης ομάδας της Ελλάδας. Και όχι μόνο. Η φήμη του Παναθηναϊκού είχε ξεπεράσει τον ελληνικό χώρο και με τα ευρωπαϊκά του επιτεύγματα έφτασε στην λατινική Αμερική. Πίσω στην πατρίδα του, την Αργεντινή όλοι αναγνώριζαν το πόσο σημαντικό ήταν αυτό που είχε πετύχει. Απλά δεν ήταν αρκετό. Ήταν στα μισά του δρόμου, στα μισά του ονείρου.. Η μεταγραφή αυτή έπρεπε να είναι η αρχή για μια λαμπρή καριέρα. Έπρεπε να αποδείξει πως δίκαια τον εμπιστεύτηκαν οι άνθρωποι της ομάδας και να κερδίσει μια θέση βασικού παίζοντας καλή μπάλα. Στην τελική πόσοι πέρασαν με περγαμηνές δόξας και δεν ακούμπησαν..

Και να ήταν μόνο αυτό; Στο μυαλό του στριφογυρνούσαν έντονες οι θύμησες της υποδοχής του. Είχε ζήσει την απόλυτη μαγεία στο αεροδρόμιο. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού έμοιαζαν με αυτούς της αγαπημένους του ομάδας, της Ρίβερ Πλέιτ στην Αργεντινή. Βλέποντας όλους αυτούς τους ανθρώπους να τον περιμένουν, ζητοκραυγάζωντας το όνομα του, να πανηγυρίζουν και να χαίρονται για τον ερχομό του, είχε νοιώσει το απόλυτο δέσιμο μαζί τους. Πρώτα θα έπαιζε για αυτούς. Θα ήταν το ευχαριστώ του, η ανταπόδοσή του, η υπόσχεσή του.

Βυθισμένος στις σκέψεις και το άγχος, άκουγε τον προπονητή να δίνει τις οδηγίες του στην ομάδα. Ο Juan Jose Borrelli ένοιωθε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο προπονητής είχε μια διαφορετική στάση απέναντι του, αλλοιώτικη από αυτήν που περίμενε να έχει. Έδειχνε λες και δεν πίστευε σε αυτόν. "Δεν πειράζει", σκέφτηκε, "θα τον διαψεύσω και αυτόν". Η ομάδα μαζεύτηκε στο κέντρο των αποδυτηρίων σχηματίζοντας έναν κύκλο ενώνοντας τα χέρια. "ΠΑΟ!" φώναξαν όλοι με μια φωνή. Και η μαγική αυτή ιαχή ήταν λές και του πήρε ένα κομμάτι από το άγχος μακριά.. "Vamos!" είπε περισσότερο για να το ακούσει αυτός, και βγήκε στο γήπεδο.

Το πρώτο αυτό παιχνίδι ήταν απέναντι στον Πανιώνιο. Ο Juan Jose Borrelli δυστυχώς δεν κατάφερε να ξεδιπλώσει τις ποδοσφαιρικές του αρετές στο γήπεδο. Και πώς να μπορέσει άλλωστε; Όλα ήταν τόσο διαφορετικά. Ο τρόπος παιχνιδιού δεν τον βόλευε καθόλου. Το γρήγορο και τεχνικό ποδόσφαιρο στο οποίο ήταν συνηθισμένος αντικαταστάθηκε από το βαρύ, σκληρό, αργό τρόπο παιχνιδιού των περισσότερων ομάδων στην Ελλάδα. Ήξεραν τις αδυναμίες του και οι αντίπαλοι ποδοσφαιριστές τον έπαιζαν αρκετά σκληρά. Και να ήταν μόνο αυτό; Ο.. προφήτης-προπονητής κ. Δανιήλ (αυτός, ο 100 χρόνια μπροστά) (ela Terry svhne, hahaha) συνέχισε να μην τον εμπιστεύεται. "Δε μπορώ να τον βάλω να παίξει", έλεγε. "Είναι σαν παιδάκι, ανεμικός. Τον πέρνει ο αέρας. Ούτε να κλωτσήσει δε μπορεί". Ο Borrelli ότι και να έκανε δε μπορούσε να αλλάξει τη γνώμη του προπονητή του. 

Και η κακή αυτή πορεία έδειχνε να μην έχει σταματημό. Τον Δανιήλ θα διαδεχθεί μια άλλη μορφή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, ο Ίβιτσα Όσιμ. Έλπιζε με τον συγκεκριμένο προπονητή να αλλάξει και η τύχη του. Έλπιζε να τον πίστευε περισσότερο και να του δόσει την ευκαιρία να αποδείξει τι πραγματικά αξίζει. Στο πίσω μέρος του μυαλού του δε ξεχνούσε ποτέ το όνειρο και την υπόσχεση που είχε δώσει και ήθελε να τηρήσει.

Με τον Όσιμ τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα. Η φιλοσοφία που είχε για το ποδόσφαιρο ο Βόσνιος ήταν ακόμα πιο σκληρή, διαφορετική. Οι γνώσεις του πολλές, ένας πραγματικός προφέσορας του ποδοσφαίρου. Απλά στα δικά του συστήματα και στον δικό του τρόπο ανάπτυξης δε χωρούσαν παίκτες σαν τον Μπορέλι. 

Για καλή του τύχη όμως είχε πάντα δίπλα του τους οπαδούς της ομάδας. Σε αρκετές περιπτώσεις είχε ξεδιπλώσει το ταλέντο του και πρόσφερε στιγμές ποδοσφαιρικής μαγείας. Αλλά ήταν μόνο στιγμές. Έλειπε η διάρκεια, αυτή που θα τον καθιέρωνε. Στους ύμνους όμως της Θύρας 13 έπαιρνε δύναμη. Του θύμιζαν γιατί βρισκόταν εδώ και τί ήθελε να πετύχει. Συνάμα ένοιωθε όλο και περισσότερο ακούγωντας τους πως δε βρίσκεται σε μια αποξενωμένη και μακρινή χώρα. Το ταμπεραμέντο των οπαδών του Παναθηναϊκού κρατούσε τη φλόγα του ονείρου του ζωντανή. 

Το πρόβλημα κατανόησης του τρόπου παιχνιδιού και φιλοσοφίας του Όσιμ όμως ήταν γενικό. Τα ίδια προβλήματα αντιμετώπιζαν και οι υπόλοιποι συμπαίκτες του και η ομάδα ενώ έδειχνε πως έχει τρομερές δυνατότητες δεν μπορούσε να τις βγάλει στο χορτάρι. Έτσι νομοτελειακά ο Ίβιτσα Όσιμ αποτελούσε μετά από 2 χρόνια παρελθόν και έδωσε τη θέση του στον Juan Ramon Rocha, παλιά δόξα της ομάδας και συμπατριώτη του Juan Jose Borrelli. Η αλλαγή αυτή έμελλε να γίνει η αναγέννηση του αργεντίνου παικταρά.

Και έτσι έγινε. Ο Rocha καταλάβαινε καλύτερα από τον καθένα τί χρειαζόταν για να ξεδιπλώσει ο έταιρος αργεντίνος το ταλέντο του στο χορτάρι. Αλλάζοντας ελαφρώς τον τρόπο παιχνιδιού και δίνοντας μεγάλες ενέσεις ψυχολογίας, κινήτρου και θετικής νοοτροπίας, απελευθέρωσε την ομάδα στο γήπεδο. Και μαζί της απελευθέρωσε και τον Juan Jose Borrelli από το κλουβί στο οποίο ήταν κλεισμένος τα τελευταία χρόνια..

Τα υπόλοιπα λίγο πολύ τα ξέρουμε όλοι. Ο Borrelli κέρδισε την καθολική αναγνώριση των Ελλήνων φιλάθλων. Το ποδοσφαιρικό του ρεπερτόριο περιείχε τα πάντα: τακουνάκια, ψαλιδάκια, θανατηφόρα σουτ, μαγικές κάθετες. Οι δε σέντρες του ήταν λες και είχαν μαγνήτη για να βρίσκουν πάντα τους συμπαίκτες του. Έκρυβε την μπάλα χωρίς υπερβολή. Ήταν πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από τους υπόλοιπους. Το μικροκαμωμένο του κορμί, το μειωνέκτημα αυτό που του είχαν βρει ο Δανιήλ και ο Όσιμ, έγινε το όπλο του για να μαγέψει τα ελληνικά αλλά και ευρωπαϊκά γήπεδα με την πράσινη φανέλα και το τριφύλλι στο σημείο της καρδιάς. Οι οπαδοί της ομάδας έβλεπαν την υπομονή και τη στήριξη που είχαν επενδύσει στο πρόσωπο και στα.. πόδια του αργεντίνου γητευτή της μπάλας να αποδίδει. Η φανέλα με το νούμερο 7 που είχε πάρει, διαδεχόμενος τον θρύλο της ομάδας Δημήτρη Σαραβάκο έβρισκε άξιο διάδοχο.

Ποιός θα ξεχάσει τα φανταστικά παιχνίδια που έκανε σχεδόν με όλες τις ομάδες που αντιμετώπισε; Το 1994-95 με τις μαγικές του πάσες βγάζει πρώτο σκόρερ τον πολωνό συμπαίκτη του παικταρά Kristof Warzycha με 29 γκολ και το γήπεδο βρωντοφωνάζει "Μπορέλι μαγεία, Βαζέχα ευστοχία!". Ο ίδιος θα σκοράρει 7 γκολ, το ένα καλύτερο από το άλλο. Την επόμενη σαιζόν θα επιστρέψει ακόμα πιο δυναμικός σημειώνοντας 11 γκολ και θα δώσει αμέτρητες πραγματικά ασσίστ. Ο Παναθηναϊκός έμοιαζε ασταμάτητος σε Ελλάδα και Ευρώπη και βασικό γρανάζι της τρελλής του πορείας ήταν ο Borrelli. Τα γκολ που θα πετύχει εκείνη τη χρονιά με ΟΣΦΠ, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ απίστευτα. Στην Ευρώπη με περίτεχνες ενέργειες βοηθά τον Παναθηναϊκό να κάνει τη γνωστή του πορεία στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Απέναντι στην Λέγκια Βαρσοβίας θα σκοράρει ένα γκολ σπάνιας ομορφιάς στη νίκη μας με 3-0, δίνοντας μας έτσι το εισιτήριο για το 2ο μεγαλύτερο επίτευγμα του ελληνικού ποδοσφαίρου μετά τον τελικό του Γουέμπλεϋ. Τα γλέντια στην κερκίδα θα συνεχιστούν μια βδομάδα αργότερα αφού στον τελικό κυπέλλου απέναντι στην κραταιά τότε ΑΕΚ θα σκοράρει το μοναδικό γκολ του αγώνα και θα δώσει το κύπελλο στον Παναθηναϊκό.

Επιτέλους ένοιωθε να εκπληρώνει τους στόχους και την υπόσχεση που είχε δώσει λίγα χρόνια πριν. Ο Borrelli απέδειξε την αξία του και οι μετοχές του στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο είχαν ανέβει κατακόρυφα, λάμποντας στην κορυφή των καλύτερων σταρ της Ευρώπης.

Αλλά αυτά δεν του ήταν αρκετά. Ένοιωθε πως είχε πολλά να προσφέρει ακόμα στον Παναθηναϊκό. Σε ανύποπτο χρόνο μίλησε με τον πρόεδρο του Παναθηναϊκού Γιώργο Βαρδινογιάννη για ανανέωση του συμβολαίου. Ο τελευταίος, γνωστός για την απόμακρη, εγωιστική και πλεονεκτική στάση του ("το μοναστήρι να είναι καλά") του απάντησε πως θα μιλήσουν για ανανέωση όταν επέρθει το τέλος του συμβολαίου του. Φοβισμένος πως ο Βαρδινογιάννης θα τον κρεμάσει, αποδέκτηκε κρυφά την πρόταση της Ισπανικής Οβιέδο, η οποία βρήκε στο πρόσωπο του τον ηγέτη που έψαχνε για να την βοηθήσει στην πορεία της στην Πριμέρα Ντιβιζιόν. Ο αργεντίνος χωρίς πολύ σκέψη υπογράφει. Ήταν ένα λάθος το οποίο θα τον σημάδευε για όλη του τη ζωή. Λίγο καιρό αργότερα ο Γιώργος Βαρδινογιάννης τον καλεί στο γραφείο του για ανανέωση του συμβολαίου του με τον Παναθηναϊκό, κάνοντας του παράλληλα μια πολύ καλή πρόταση, δείχνοντας του έτσι ότι αναγνώριζε την αξία του και τον ηγετικό ρόλο που είχε πλέον στην ομάδα. Ο Borrelli χωρίς να το σκεφτεί καθόλου υπογράφει στην ομάδα της καρδιάς του και βρίσκεται πλέον μπλεγμένος σε μια πρωτοφανή υπόθεση, αφού είχε υπογράψει σε 2 ομάδες ταυτόχρονα. Η υπόθεση θα οδηγηθεί στη FIFA, η οποία θα στείλει τον παίκτη στην Οβιέδο.

Οι φίλοι της ομάδας απογοητευμένοι έβλεπαν τον αγαπημένο τους Χότα Χότα, το προσονύμιο που του είχαν δώσει, να δηλώνει ότι "ο Παναθηναϊκός δεν με έχει ανάγκη. Έχει πλέον τον Λυμπερόπουλο". Και κάπως έτσι αποτέλεσε παρελθόν από την ομάδα μας.

Στην Οβιέδο δεν έμελλε να πιάσει. Η ομάδα υποβιβάζεται και ο Borrelli επιστρέφει στην Αργεντινή, στην πρώτη του ομάδα, την Ρίβερ Πλέιτ. Θα ακολουθήσουν μεταγραφές στην Σαν Λορέντσο και την Τίγκρες, τη Μαλντονάντο της Ουρουγούαης και τον Ακράτητο της Ελλάδας. Δεν ήταν το ίδιο όμως. Ο Borrelli δε θύμιζε σε τίποτα τον παλιό του εαυτό. Ήταν λες και η κατάρα αυτή που χτυπάει τους παικταράδες που φεύγουν από τον Παναθηναϊκό και δε στεριώνουν σε καμιά άλλη ομάδα, χτύπησε κι αυτόν..

Όλα αυτά όμως μικρή σημασία έχουν.. Ο Juan Jose Borrelli, o Jota Jota μας, κατάφερε με τις ενέργειες του, με τις πάσες του, τις κάθετες και τα γκολ του να περάσει κι αυτός στο πάνθεον της Παναθηναϊκής ιστορίας, έχοντας γίνει πλέον θρύλος. Οι μεγαλύτεροι αναπολούν τις μαγικές ενέργειες που μας χάρισε στο γήπεδο, και οι νεαρότεροι βλέποντας βίντεο και αφιερώματα για τον παικταρά αυτό νοιώθουν περήφανοι για την ομάδα τους και καταλαβαίνουν, εμπεδώνουν το μεγαλείο του Παναθηναϊκού. Juan Jose Borrelli, αργεντίνε μαλλιά αλήτη παικταρά, γητευτή της μπάλας και της καρδιάς μας, ένα είναι σίγουρο. Δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Μα ποτέ.